Gün 7: Hayat Tesadüflerden İbaret: Dukan Kitabı Geldi Beni Buldu

Hayattaki küçük rastlantılara, işaretlere önem veririm. Daha önce anlattığım gibi Dukan Diyeti’ne başlamam da böyle işaretler sayesinde oldu. Bu işaretlerden ilki Gün 1’de anlattığım lise aşkımla yıllar sonra karşılaşmam ve onun gözlerinden kendimi görüp ne kadar kilo aldığımı sanki ilk kez fark etmemdi. İkinci işaret ise bundan hemen yarım saat sonra gelmişti. Önce sorunu fark ettirip sonra çözümünü göndermişti biri sanki bana. Eski yöneticilerimizden birisiyle karşılaşmış, 42 beden hatırladığım G. Hanımı 36 beden görmüştüm. Dukan Diyeti’ni elbette ben de daha önce duymuştum ama her yıl moda olan ve işe yaramayan diyetlerden biri diye düşünmüştüm. İlk kez birisinin bu diyeti yaparak sonuç aldığını görmek çok çarpıcıydı. Bu karşılaşmayı da Gün 4’te anlatmıştım.

Bu iki işaret beni oldukça etkilemişti ama ben daha kitabı alıp inceleyemeden şirketin kapanacağını öğrenmiş sonra da olağanüstü yoğun bir iş temposuna girmiştik. Ben de Dukan’ı tamamen unutmuştum, ta ki o son işarete, son karşılaşmaya kadar.

İki hafta önce Cumartesi ve Pazar günleri de çalışmıştık. Pazar akşamüstü şirketten ayrılırken bir arkadaşım Nişantaşı’na gidip bir kahve içelim, kendimize gelelim deyince metroya atlayıp soluğu Nişantaşı’nda aldık. Zincir cafelerden birine girdik, arkadaşım kahve almak için sıraya girdi ben de boş bir masa bulmak için bakınmaya başladım. Gördüğüm tek boş masaya doğru ilerledim, montumu çıkarıp çantamla birlikte sandalyelerden birine koydum. Oturmak için diğer sandalyeyi çektiğimde küçük bir kitapçı poşeti gördüm. Masadan kalkanlar unutmuş olacaktı. Poşeti aldım, arkadaşım gelince götürür kasaya veririm diye düşünürken içindeki kitabı gördüm: Dukan Diyeti! Hemen kitabı çıkarıp incelemeye başladım. O sırada masaya birisinin yaklaştığını fark ettim, arkadaşım kahvelerle geldi diye düşünürken uzun boylu, bakır kızılı saçlı, yeşil gözlü çok güzel bir kadının bana gülümseyerek baktığını gördüm. Sonra aramızda şu konuşma geçti:

Defne: Çok özür dilerim, kitap sizin sanırım.

Kitabı unutan kadın: Hiç önemli değil, unuttuğumu fark edince geri döndük.

Defne: Ben de bu diyeti yapmayı düşünüyordum, masada görünce kitabı incelemeden duramadım. (Böyle yakalandığım için utanmıştım. Bu sırada kitabı poşete koymaya çalışıyordum. Arkadaşım da kahvelerle masaya dönmüş şaşkınlık içinde bize bakıyordu)

Kitabı unutan kadın: O zaman hemen başlayın diyete, hiç vakit kaybetmeyin.

Defne: Pek bana göre değil sanırım, proteinle aram yoktur.

Kitabı unutan kadın: Benim de iyi değildi ama 6 ay boyunca yaptım.

Defne: Siz bu diyetle mi zayıfladınız?

Kitabı unutan kadın: Tabi, 46 yaşıma 34 beden girdim. Toplam 28 kilo verdim.

Defne: Gerçekten mi?

Kitabı unutan kadın: Tabi, sen niye yapamayasın?

Defne: Bende insülin direnci var, bilmem yapmam doğru olur mu?

Kitabı unutan kadın: Bende de vardı, bu diyet onu da yenmeye yardımcı oldu. Bak ne yapalım, bu kitabı şimdi evine gideceğim arkadaşım için almıştım ama senin kısmetinmiş. Bu sende kalsın, ben yeni bir tane alırım. İyice oku ve hemen başla. Bana dua edeceksin.

Defne: Çok teşekkür ederim ama siz bunu alın, ben kendime bir tane alırım.

Kitabı unutan kadın: Bence almazsın, ertelersin. Bu kitabın seni bulması kesinlikle tesadüf değil.

Adının Semra olduğunu, özel hayatında yaşadığı sıkıntılar nedeniyle çok kilo aldığını, şimdi hayatının çok güzel olduğunu kısaca anlattı. O sırada kapıdan çok hoş orta yaşlı bir adam el salladı, “sevgilim bekliyor, geç kalmayalım” diyerek koşar adım yanımızdan ayrıldı. Arkadaşım bana dönüp “kimdi o?” diye sordu. “Sen de gördün” değil mi dedim, “yoksa yaşadıklarımın bir hayal olduğunu düşünecektim.” O akşam eve gidip kitabı okumaya başladım, o hafta bulduğum her fırsatta kitabı inceledim.

30 Mart’ta Dukan’a başladım, bir hafta bitti bile. 2,5 kilo eksiğim şimdi.