Gün 23: 30 Olmak

20’li yaşlardayken 30’lar bana bilinmeyen bir coğrafya, uzak bir ülke gibi gelirdi. Üniversiteden mezun olmuş, çalışmaya başlamıştım ama eğlence hala devam ediyordu. Arkadaşlarımın hepsi bekâr ve çocuksuzdu. Gençtik, enerjimiz yerindeydi, üniversitedeki hayatımızı aynı şekilde sürdürüyorduk. Hafta içi bile geç saatlere kadar eğlenip ertesi sabah erken kalkıp işe gidebiliyorduk. 30’lar ise resmi olarak gençliğin sonuydu, sıkıcıydı, ciddiydi. 20'lerden 30'lara baktığımda hiseettiklerim bunlardı.

30’umu dolduralı 3 yıl oluyor. Geçen gün otobüste önümde oturan iki genç kızın konuşması bana bu düşündüklerimi hatırlattı ve kendi kendime gülümsedim. 20’li yaşların başında olduklarını tahmin ettiğim bu kızlar bir arkadaşlarının yeni erkek arkadaşından bahsediyorlardı. Çocuk 34 yaşındaymış, sonra 34 yaşındaki birine “çocuk” dedikleri için güldüler. Kızlardan bir tanesi yeni erkek arkadaşla tanışmış, diğerine anlatıyordu. “34 yaşında ama aynı bizim gibi” dedi, sanki 30’u aşınca başka bir türe dönüşüyor insan. Ben de böyle düşünmüyor muydum 10 yıl önce?

Henüz 30’una gelmemişler için iyi haber: 30’lar o kadar da kötü değil, hatta 20’lerden daha iyi! 30’una gelmişlerin çoğu zaten bunun farkındadır eminim.

20’ler aramanın, yanlış şeylerin, yanlış adamların peşinden gitmenin, aradığını bulamamanın yaşlarıdır. Hayal kırıklığıdır, tatminsizliktir, istediğin hiçbir şeyin olmamasıdır, hayatının istediğin gibi yürümemesidir, başarısızlıktır, herkes gibi olamamaktır. 20’ler başkalarına, iyi sandığın şeylere, doğru sandığın yanlışlara, mükemmel olduğunu düşündüğün kimselere özenmek ama öyle olamamaktır, mutsuz olmaktır. 20’ler kalp çarpıntısıdır, aceledir, huzursuzluktur.

30’lar ise aramanın değil bulmanın yaşlarıdır. Bir şeylere, birilerine uymaya çalışmak değil, sana uyanları bulmaktır. Dinginliktir, huzurdur, tatmindir. Hayatını nasıl yaşamak istediğini, seni nelerin mutlu ettiğini, herkes gibi olmak zorunda olmadığını, farklılarını anladığın ve kabul ettiğin bir zamandır 30’lar. 30’lar güzeldir.